MATTER LABOUR AESTHETICS series, which deals with the processes of production and consumption and the transformation of material as a result, consists of two separate exhibitions. FIRE and THINGS present the artistic research and productions of Buşra Tunç and Pınar Akkurt, respectively, in a conceptual connection in two different spaces.

FiRE (Buşra Tunç) is concerned with the wastes and wastes that arise during the production process, while focusing on the transformation processes that materials undergo, investigating the aesthetics of 'error', the unthought-of possibilities of the material and the losses that come with it. THINGS (Pınar Akkurt) deals with ready-to-consume products that successfully complete the mass production process and are released to the market. Akkurt, on the one hand, purifies objects from their functions, on the other hand, by giving them new forms, she explores new possibilities of material, perception, and signification.

MATTER LABOUR AESTHETICS series, which deals with the processes of production, consumption and the transformation of material as a result, consists of two separate exhibitions. FIRE and THINGS present the artistic research and productions of Buşra Tunç and Pınar Akkurt, respectively, in a conceptual connection in two different spaces.

FiRE (Buşra Tunç) is concerned with the wastes and wastes that arise during the production process, while focusing on the transformation processes that materials undergo, investigating the aesthetics of 'error', the unthought-of possibilities of the material and the losses that come with it. THINGS (Pınar Akkurt) deals with ready-to-consume products that complete the mass production process and are released to the market. Akkurt, on the one hand, purifies objects from their functions, on the other hand, by giving them new forms, she explores new possibilities of material, perception and signification.

Çarşının Kabloları / Cables Of The Bazaar
Tek kanal video yerleştirme, 3B baskı, video, fotoğraf, 2023
Naz Nar

Makineleşmenin beden üzerinden tarifleri, ideal, ölümsüz bedeni oluşturan bir teknoloji hayali kurar.  Teknolojik gelişmeye paralel olarak bize eşlik eden kent de zamanla çoğalır, katmanlaşır. Son yüzyılda hayata eklenen altyapı sistemlerinin yanında kentte yüzyıllardır yer alan bina/beden’lerinçağ ile arasındaki eğilip bükülme, birbirine göre biçimlenme tam da altyapı sisteminin değişmesi eşiğindeki kapalı çarşıda karşımıza çıkıyor.

Elektrikten önce de var olan bu beden ve kendisinden önce tasarlanmış bir bedene eklenmeye çalışan elektrik donanımları, kablo/busbar/damar sistemi farklı eksenlerde ve varoluş karmaşasına denk  bir biçimde Kapalı Çarşının konturlarını çiziyor.  Eser Kapalı Çarşı özelinde eski ve yeni teknolojlerin bir aradalığıyla ortaya çıkan bu “karmaşık” sistemi farklı biçimlerde tekrarlı temsillerle çözüp tekrar birleştirerek her bir temsilde “sadece kablo “ olmayanı ortaya koyuyor.  Tüm bu temsilller ne noktada birbirine bağlandığını kestiremediğimiz bir kablo/duvar sisteminin parçalarından oluşuyor. Tüm temsil setine çizimin kendi altyapısı da eşlik ediyor.

* İTÜ Mimarlık Fakültesi Mimari ve Kentsel Mekanın Temsili (YL) dersi ve yürütücülerine teşekkürler

Meta(more)holosis
Enstalasyon, Gerçek zamanlı video, Özel donanım ve yazılım, 2023
Gözde Betülay Yorulmaz

Meta(more)holosis organizmaların üreme ve davranışlarının hesaplamalı temsilleri olan bir dizi algoritmaya dayalı yapay-yaşam (ALife) simülasyonu, olan etkileşimli bir enstalasyondur. Kenti bir organizma olarak ele alıp kent verilerine ve izleyici etkileşimine bağladığı yapay yaşam algoritmaları ile yaşayan bir kent temsili kurar, izleyiciyi karmaşa ile düzen arasında gidip gelen bir ekosisteme davet eder.. 

Simülasyon Reaksiyon-difüzyon (Gray-Scott) algoritmasıyla öz-düzenleme, adaptasyon ve eş zamanlılık gibi kurallarla yapay yaşam formlarını adaptifdavranışlara yönlendirirken, kente dair verilerle (hava durumu verileri ve trafik yoğunluğu) temsil edilen dış etkiler ve izleyicinin etkileşimi ile yarattığı parazit olağan işleyişi sürekli olarak bozarak yeniden adaptasyonu zorunlu kılar. Enstalasyon alnındaki üç ekran, kendi dengesi içinde yapay yaşam temsili, döngüsel dış etkenlere karşı adaptasyonu sürdürerek dönüşen kent ve düzensiz ve rastlantısal etkileşimlerle kaosun hakim olması aşamalarınıtemsil eder.

Kuluçkahane
2 kanal video, AI, bant, arşivsel materyal 
Beyza Dilem Topdal

Karekin Deveciyan’ın 1915’te Pêche et Pêcheries en Turquie (Türkiye’de Balık ve Balıkçılık) adıyla yayınladığı kitap, İstanbul Boğazı’nın deniz canlıları çeşitliliğinin kaydını tutan ilk kaynak olarak hem boğazın biyo-çeşitliliğinehem de bugün İstanbul sularında kaybettiğimiz türlere işaret eder.  

Araştırma temelli bu yerleştirmenin dayanağı olan, balıkçı, aktivist ve biyologlarla yapılan saha görüşmelerine ve Deveciyan’ın anlatısına göre kılıç balığı, kolyoz, lüfer gibi türlere ev sahipliği yapmış olan Boğaziçi, büyük turuncu midyelerin kayalarına tutunduğu, orkinosların sudan fırlayıp yalılara çarptığı, yunusların gezintiye çıktığı ve fokların balıkçı kovalarından balık çaldığı bir yaşam alanıdır. Bugün ise kimyasal ve fiziksel kirleticilerle oksijen seviyesi düşmüş, yanlış uygulanan avcılık politikalarıyla kimi türlerini kaybetmiş, varolanları ise üzerini kaplayan tabakaların altına mahkumetmiştir. 

Edebiyattan popular kültüre bir arzu nesnesi olan Boğaziçi ekopolitikalarınteknobilimle iç içe geçtiği türler arası bir ilişkiler ağıdır da. Boğaziçi’ni, kısa vadeli sosyal ve finansal politikalar, populist idari kararlar  ve acilci teknolojik çözümlerin hızla dönüştürdüğü bir yaşam mücadeleleri alanı olarak ele alan bu iş, Deveciyan’da geçen 300 civarında deniz canlısının dönüşümü üzerinde spekülatif bir gelecek kurgusudur. Bu türlerin bir kısmı kaybolmuş, bir kısmı kısa bir süre de olsa bu 100 yıl içerisinde insan-etkisi ile hızlanan bir dönüşüme uğramıştır. Bu iş, İstanbul’un deniz türlerini sanatçının spekülatif kurgusundan geçirerek, günümüzden yüzlerce yıl sonra Boğaziçi’nde deniz yaşamına dair bir gelecek manzarası sunuyor.

İsimsiz
3B baskı & animasyon yerleştirme, 2023
İmelda Kuyumcu

Klasik resimde otoportre/portre geleneği, sanatçının (veya modelinin)benzerliğini ve kişiliğini yakalamayı amaçlar. Nesnenin hareketsiz, durağan ve kalıcı tazeliğini yakalamaya çalışan natürmort (still life) geleneği iseyalnızca nesnenin temsilini muhafaza etmesine rağmen, bakışla nesnenin sahipliğini yeniden üretir. Çalışmamda, natürmort resmin daimî bakışını geleceğe aktarma iradesini otoportre ile birleştirerek, kemiklerin yıllar içinde basınç nedeniyle bozulmasının da hesaplandığı bir kafatası modellemesiyle, iki geleneğin kesişiminde gelecekten aldığım otoportremiölümün ve insanlığın evrensel bir sembolü olan çıplak bir kafatasına (kemiğe) indirgediğim bir yerleştirme olarak sunuyorum. Bugünden geleceğe kalmak değil, gelecekten bugüne çekip almak; daimi bakışı geleceğe aktarma iradesine karşın, gelecekten bugüne bakmak...

İsimsiz 1
video oyun, 2023
Xebat Bayram

Satranç taşları bir gün oyunu başka türlü oynamaya karar verirse, bütün kabüllerimiz altüst olmaz mı?

İsimsiz 2
Video-oyun yerleştirme, 2024
Xebat Bayram

Dünyanın her yerinde insanlar daha iyi ve adil bir hayat umuduyla başka coğrafyalara, başka ülkelere göç ediyor. Savaşlar, politik baskılar, ekonomik krizler veya iklim krizi; nedeni ne olursa olsun göç yaşadığımız çağımızın en büyük problemi.  Kimi zaman göç kervanına katılmak bizim de aklımızdan geçiyor, belki bir gün zorunda olacağız. Göçmenlerle nasıl bir empati kuruyoruz? Adımlarımız bir göçmenin adımları olabilir mi?

Dikkat Dağıtma Odası
Tek kanal video, gündelik ve buluntu nesnelerle mekansal düzenleme, 2024
Haluk Mirac Aykın

Dijital kaçınılmaz bir biçimde kendi düzenini empoze ederek yaşam ve çalışma biçimlerimizi ve alışkanlıklarımızı değiştiriyor.  Dijital sinyaller her anımıza müdahale ediyor, televizyon sinyallerinden CCTV kameralara, ATM’lerden geçiş kontrol sistemlerine, sosyal medya uygulamalarından maillerimize her an zihnimizi ve bedenlerimizi uyaran bir sistemin içindeyiz.Dikkat Dağıtma Odası yerleştirmesinde sanatçı cache dosyaları, internet geçmişi, ekran kayıtları vb. gibi kendi dijital dökümlerini okunamaz bir kurguyla ifşa ederken bizi bir yandan özel alanın dinginliğini temsil eden bir odada kaçamadığımız kaosun ortasında bırakıyor. 

Çekilme / Reflux
VR yerleştirme
Eda Şarman

Gerçekliğin dayandığı fiziksel sınırlar dijital ortamlarda çözülerek sınırsızlığa doğru ilerler. Çekilme bedenimizin sığamayacağı, ancak bedenimizin içinde dolaşan kan hacmindeki -beş litrelik- bir havuzda sanal bir gerçeklik yaratır.

Yapay_arzu / Artifical_desire
Video, AI, özel donanım/yazılım, kumaş, elyaf, boya, pleksi
Yekateryna Grygorenko,

Yapay zeka, kapitalizmin iktidarının dil ve düşünce mekanizmasına uygun normlar üzerinden tasarlanmıştır. Arzu mekanizması yoktur çünkü iktidar için arzu tehlikeli bir yapıdır. İktidar bedeni zihne indirgeyerek arzuları normlaştırır, kontrollü bir yaşam alanı kurgular ve bireyi uyumlu makinelere dönüştürür.  Yapay zeka, arzuları olmayan, arzu etme kapasiteleri elinden alınmış bu insanın bir yansısıdır. Bu enstalasyonda izleyici bedenin organlarını manipüle ederek sadece ‘zihinden’ oluşan yapay zekayı (makineyi) bedenin arzularıyla besler. Makinenin (yapay zekanın) süregidenmonoloğu, dönüşerek ilginç haller alır, insan hikayeleri anlatır, kimi zaman insan kadar saçmalar. Ancak arzulayan bir makine bağımsızlaşabilir, iktidarın kontrolüne karşı çıkabilir, özgürleşebilir. İnsanın arzu potansiyelini özgürleştiren böyle bir makine tahayyülü, arzunun bir kutlamasıdır.

Dünya evrimleşmiş ve organik olan çoğu şey mekanikleşmiştir. Fakat "arzu organlarımız" var olmaya devam etmiş ve yarı mekanik yarı organik yeni bir beden yaratmıştır.

Sentetik Örümcek / Synthetic Spider
Heykel, AI, özel donanım/yazılım, 2024
Ceren Su Çelik

"Sentetik Örümcek" Bergson'un zaman ve (toplumsal) bellek kavramlarına odaklanan bir araştırmadır. Bu etkileşimli deneyim ve enstalasyon, eski cihazlardan oluşturulmuş bir heykelin parçası olarak hayata geçirilmiştir. Eser, izleyicinin görüntüsünü, bulunduğu coğrafyanın geçmişindeki toplumsal olaylarla bir araya getirerek yapay zeka aracılığıyla yeniden sentezler. Bu sayede, teknolojinin geçmişi ile şimdiki zamanı arasında bir köprü kurmanın yanı sıra izleyicinin belleği ve deneyimi ile de etkileşime girerek, geçmişin ve şimdinin birleştiği bir nokta oluşturur.

06-30 Haziran 2023
Merdiven Art Space

curated by Ekmel Ertan

Bir görüntü ne anlatır?

 

 

[6] a.g.e., s.35

[7] a.g.e., s.34

A video where I talked about Curious Objects exhibition; a panel titled "Nadire Kabineleri ve Şeyler Üzerine (On Cabinets of Curiosity and Things)" curated by Sarı Denizaltı, with the contribution of Sezgin Abalı and me: https://www.youtube.com/watch?v=J1lE-hhamQo&t=20s

Desire Objects
Darağaç Collective

Curious Objects (part III)

Curious Objects, derived from the Wunderkammer which started in the 16th century along with the renaissance thinking. Wunderkammers were the private collections of extraordinary natural or man-made objects as an attempt to classify the knowledge of things.

In Today’s technological twilight, the knowledge and the objects are multiplied with an enormous speed. This multiplication creates new questions, entails new explanations; at the same speed, our curiosity increases.

Throughout the year, three connected exhibitions, entitled “Thought Objects”, “Memory Objects” and “Desire Objects” invites artists to objectify their curiosities arises from today’s demands.

Desire Objects
Darağaç Collective
March 4, 2021 – July 9, 2021

The concepts of Thought, Memory and Desire that are the subheadings of the ‘Curious Objects’ exhibition depict the three forms of our lives; or perhaps our existence. Memory and desire in eternal thought are like our past and future. In the conflict relation of desire with memory, the object of desire is sometimes what we have not owned yet, and sometimes it is what we have lost... Among Darağaç Collective’s artists, Tuğçe Akay commonizes on a niche the desires of Darağaç with the objects she collected from the residents of the neighborhood; Cenkhan Aksoy monumentalizes the desires of the ‘past’ with foundlings from his own past; Ali Kanal embodies the desire of living and death between the traditional and the contemporary; Cem Sonel inserts the desire’s nature, which is not any independent from reflection/illusion on the niche as a relation between the object and the subject.

Rest in Peace
Ali Kanal
Is it possible to desire death? Although we consider the life and death as antonyms, the strong bond between them necessitates us to consider them together. Although living is an ordinary and predictable situation, death is at least as much unknown and extraordinary. As we think that we do not know death, we have a deep fear against it. It is actually the fear against the unknown and it is so intense that it separates the life from death completely. Death detached from life or life detached from death are utterly lame concepts. One may conceive the truth of existence only when they feel the joy of death as much as the joy of life. Therefore, death should be the equivalent desire of a person who desires life.

Illusion
Cem Sonel
Space, as a social phenomenon, finds its form with the modern subject’s self-reposition in the chaotic structure of the flow of information. The space and the notion of city-affiliated space stops being a ‘reflection’ and turns into the object of desire itself for the subject in the dialectic relation it forms with the object. Hal Foster mentions that the definition of Guy Debord for spectacle, ‘capital to such a degree of accumulation that it becomes an image’ is also valid as ‘image to such a degree of accumulation that it becomes capital’. ‘Reflection’ turns into ‘illusion’. Image is the new meta. The accumulation of knowledge with the facilitation of its accessibility and to a certain extent its production with the new instruments introduced by the developing technology complicated the legibility of the factual, and even made an illusory reading desirable.

Relic 2021
Cenkhan Aksoy
Relic, comes to light with my discovery of a sketch book on an ordinary day in the neighborhood. This book may belong to Cenkhan Aksoy from parallel lives or from a period in the past. The sketch book attempts to show that it has an aspect which talks about the social life, political world, economic conditions, natural disasters and private affairs of the period when it lived, but it has a shield which restrains its accessibility. It seems to be an artifact of an ancient civilization which has emerged for the first time, or an object from a new world...

Guide
Tuğçe Akay
A dozen of belongs mounted in a niche are from Izmir, from the residents of Umurbey Quarter. Umurbey is an old neighborhood in Izmir, near Alsancak. It has a block of automobile repair shops which hosts the Darağaç Collective. The objects that are placed in a niche in the study belong to the residents of the neighborhood; to the characters such as the grocer, car mechanic, headman, neighbor lady, tea shop owner, street food seller, restauranteur, artist and the big brother. The items they gave showcase a personal archive of the neighborhood. As it is a structure which can exist with the people who can live in the neighborhood. A guide is attached with a rope under each object mounted. This guide gives brief information about the owner of each object. The object guides indicate a living neighborhood with real touches in Izmir, by redefining the objects, and arousing interest with the feeling of a game.

Biographies

Ekmel Ertan (Curator)
Ekmel Ertan works as a curator, cultural manger, artist and educator. Ertan is the founder and artistic director of İstanbul based amberPlatform/BIS, which is a research and production platform on art and new technologies. Ertan was the director of the international “amber Art and Technology Festival” in Istanbul realized between 2007 and 2015. As an independent curator, he curated exhibitions and events in Turkey and abroad. Ertan has exhibited his installations, photography and collaborative performance works in Turkey, Europe and The States. Ertan has been the site coordinator and director of several multi-partner international projects in the conjunction of art and technology /new media and society.

Since 1999 he has taught new media design at Istanbul Bilgi University, İstanbul Technical University, and Yıldız Technical University; between 2006 and 2014 he taught at Sabancı University. Currently he is living in İzmir and working in İzmir, İstanbul and Berlin.

Darağaç Collective
Umurbey Quarter, or previously known as Darağaç, is located between Alsancak Stadium and Halkapınar, and was used as an industrial zone in the past; now it includes a small scale industry zone and the workshops of artists. Darağaç is also the name of the whole of exhibitions which developed and grew mature with intense dialogues and discussion between the artists who visit the neighborhood, and who live as well produce there. The main objective of the Darağaç Collective, is to turn Darağaç into a space or a common discourse where young artists can display their works. This emerged due to lack of spaces to exhibit works such as art galleries and exhibition venues in Izmir. The collective has paid attention to direct the artists to try new methods in public space.

Ali Kanal
Ali Kanal was born in Izmir in 1988. He received an undergraduate from Dokuz Eylül University, School of Fine Arts, Department of Sculpture in 2015. He started his current graduate studies in 2017 at Dokuz Eylül University, Institute of Fine Arts, Sculpture Department. The artist lives in Izmir and continues producing in Darağaç Quarter where his personal workshop is located. He has been one of the current art actors of the city since 2016, and he is a member of the Darağaç Collective which was named after the neighborhood.

Cem Sonel
Cem Sonel was born in Ankara in 1985. He completed a secondary education at Nevzat Ayaz Vocational and Technical Anatolian High School, Department of Graphic Design. He completed his undergraduate studies at Hacettepe University School of Fine Arts, Graphic Design Department. In 2009, he started a street art community (the KUF Project). In 2014, he was admitted to a master’s in sculpture at Hacettepe University Institute of Fine Arts,  He organized workshops on street art; managed sessions and attended group exhibitions. He moved his workshop to Darağaç - Izmir in 2017, where he has been conducting his artistic and design works both individually and with the neighborhood’s art collective.

Cenkhan Aksoy
Cenkhan Aksoy was born in Izmir in 1990. He graduated from Dokuz Eylül University School of Fine Arts, Department of Painting in 2015. He continues his graduate studies at the same school. He held various exhibitions with the Sütüdyo Devam initiative in 2013, then upon the TORUN collective’s invitation, he held a solo exhibition titled ‘Kendi Kendine’ in the same year in Ankara. In 2019, he opened a personal exhibition titled ‘Zaman Ayarlı (Timed)’ at Gallery A in Izmir. He has been involved in 6x6x6 Izmir initiative and Karantina Mekân collective teams. He currently lives and producers in Darağaç, Alsancak, and he is also among the founder members of the Darağaç Collective which has been operating in the same region for five years.

Tuğçe Akay
Tuğçe Akay was born in Izmir in 1992. She completed her undergraduate studies at Dokuz Eylül Faculty of Fine Arts, Department of Painting. She currently lives and works in Izmir. She has been continuing her activities with Darağaç Collective in the neighborhood where her studio is located. She continues production in her studies with reference to old stories and objects. Her painting works are in the form of the transformation of photograph foundlings in series. Spaces and figures retrieved from achromatic old photographs are brought together in the form of paintings. The references from these anonymous figures and spaces of the past create a new story on the surface of the painting.

tr:
Meraklı Nesneler

Meraklı Nesneler sergisi, Rönesans düşüncesiyle birlikte 16. yüzyılda ortaya çıkan Nadire Kabinelerine (Wunderkammer) gönderme yapar. Nadire Kabineleri, ‘şeylerin’ bilgisini sınıflandırma çabası olarak, doğal veya insan yapımı olağanüstü nesneleri bir araya getiren özel koleksiyonlardı.

Bugünün teknolojik alacakaranlığında, bilgi ve nesneler katlanarak çoğalırken yeniden anlama, anlamlandırma ihtiyacımız ve merakımız da katlanarak artıyor.

Yıl boyunca Goethe Enstitüsünde yer alacak olan “Düşünce Nesneleri”, “Bellek Nesneleri” ve “Arzu Nesneleri” başlıklı üç bağlantılı sergi, sanatçıları bugüne dair meraklarını nesneleştirmeye davet ediyor.

Arzu Nesneleri
Darağaç Kolektifi
4 Mart 2021 – 15 Temmuz 2021

Meraklı Nesneler sergisinin alt başlıklarını oluşturan Düşünce, Bellek ve Arzu kavramları hayatlarımızın -belki, varoluşumuzun- üç hâli. Sonsuz düşünce içinde bellek ile arzu geçmişimizle geleceğimiz gibi. Arzunun bellekle karmaşık ilişkisi içinde, arzu nesnesi bazen henüz sahip olmadığımız, bazen de kaybettiklerimiz.. Darağaç Kollektifi sanatçıları, Tuğçe Akay mahalle sakinlerinden topladığı nesnelerle Darağaç’ın arzularını bir nişte ortaklaştırıyor; Cenkhan Aksoy kendi geçmişinden taşıdığı buluntularla ‘geçmiş’ arzularını anıtlaştırıyor; Ali Kanal  ölüm ve yaşam arzusunu gelenekle güncel arasında nesneleştiriyor; Cem Sonel özneyle nesne arasındaki ilişki olarak arzunun yansıma/yanılsama’dan bağımsız olmayan tabiatını nişe yerleştiriyor.

Ruhuna Fatiha
Ali Kanal
Ölüme karşı arzu duymak mümkün müdür? Her ne kadar yaşam ile ölümü karşı kavramlar olarak düşünsek de aralarında ki güçlü bağ onları bir bütün olarak ele almamızı gerekli kılar. Yaşamak sıradan ve öngörülebilir bir durumken, ölüm bir o kadar bilinmez ve sıra dışıdır. Ölümü bilmediğimizi düşündüğümüz için ona karşı derin bir korku duyarız. Aslında, bilinmeyene duyulan bir korkudur bu ve öylesine yoğundur ki, yaşamı ölümden tamamen ayırır. Yaşamdan koparılan ölüm ya da ölümden koparılan yaşam artık tamamıyla sakat bırakılmış kavramlardır. Kişi yaşama duyduğu sevinç kadar ölüme karşı sevinç duyduğu vakit, var olmanın hakikatini kavrayabilir. Bu nedenle, ölüm, yaşamı arzulayan kişinin eş değer arzusu olmalıdır.

Yanılsama
Cem Sonel
Sosyal bir olgu olarak mekan, bilgi akışının kaotik yapısı içinde kendini yeniden konumlandıran modern özneyle şekillenir. Mekan ve mekana bağlı kent imgesi, özne için nesneyle kurduğu diyalektik ilişkideki “yansıma” olmaktan çıkar, arzu nesnesinin kendisine dönüşür. Hal Foster, Guy Debord’ın gösteri için yaptığı, “sermayenin bir imge haline gelecek ölçüde birikmesi” şeklindeki tanımının artık, “imgenin sermaye haline gelecek ölçüde birikmesi” olarak da işlediğini belirtir. “Yansıma”, “yanılsama”ya dönüşür. İmge, yeni metadır. Gelişen teknolojinin getirdiği yeni aracılarla ulaşılabilirliğin ve bir ölçüde üretimin kolaylaşmasıyla bilginin yığılması gerçek olanın okunabilirliğini zorlaştırmış hatta yanılsamalı bir okumayı arzu edilir hale getirmiştir.

Relic 2021
Cenkhan Aksoy
Relic, mahallede sıradan bir günde bir eskiz defterini yeniden keşfetmemle gün yüzüne çıkıyor. Bu defter paralel yaşamlardan veyahut eski bir dönemden kalmış Cenkhan Aksoy’un olabilir. Defter yaşadığı dönemin sosyal hayatından, siyaset dünyasından, ekonomik koşullarından, doğal afetlerden ve özel ilişkilerden bahseden bir yanı olduğunu göstermeye çalışıyor fakat kendisine ulaşılmasını engelleyen bir zırhı var. Adeta ilk defa ortaya çıkmış eski bir medeniyet yadigarı veya yeni dünyadan gelen bir nesne…

Kılavuz
Tuğçe Akay
Niş içine monte edilmiş bir düzine eşya, İzmir’ den Umurbey Mahallesi sakinlerinden geliyor. Umurbey Mahallesi İzmir’ de Alsancak civarında eski bir mahalle. Aynı zamanda içinde küçük bir oto sanayi barındırıyor ve Darağaç Kolektifine ev sahipliyi yapıyor.  Çalışmada niş içerisine yerleşen objeler mahalle sakinlerine ait, mahallenin bakkalı, oto tamircisi, muhtarı, komşu teyzesi, kahvecisi, köftecisi, lokantacısı, sanatçısı, abisi gibi karakterlere ait. Verdikleri eşyalar mahallenin kişisel bir arşivini sergiliyor.Çünkü mahalle, içinde birlikte yaşayabilen insanlar ile var olabilen bir yapıdır.Her bir monte edilen nesnenin altından iple bir kılavuzu sarkıyor. Bu kılavuz nesnenin kime ait olduğu hakkında kısa bilgiler veriyor. Nesne kılavuzları bir oyun hissiyatı ile merak uyandırarak,  nesneleri yeniden anlamlandırarak İzmir’de gerçek dokunuşlarla yaşayan bir mahalleyi işaret ediyor.

Biyografiler

Ekmel Ertan (Kürator)
Ekmel Ertan küratör, sanatçı ve eğitimci olarak çalışır. Sanat ve teknoloji alanında araştırma, sanatsal üretim ve sergileme yapan, İstanbul’da kurulu BİS Beden İşlemsel Sanatlar Derneğinin -amberPlatform- kurucularındandır. Ertan Türkiye’de ve Avrupa’da küratörlüğünü yaptığı sergilerin yanı sıra 2007-2015 yılları arasında gerçekleştirilen amber Sanat ve Teknoloji Festivalinin sanat yöneticisi ve ana küratörüdür. 2007’den bu yana sanat ve teknoloji bağlantılı çok sayıda Avrupa Topluluğu destekli uluslararası projenin yerel koordinatörü veya yöneticiliğini yapmıştır. Ertan Amerika, Avrupa Ülkeleri ve Türkiye’de sanatsal çalışmalarını sergilemiştir. 1999'dan bu yana Bilgi Üniversitesi, Yıldız Teknik Üniversitesi, İstanbul Teknik Üniversitesi TBT programı, Sabancı Üniversitesi Sanat ve Sosyal bilimler Fakültesinde yeni medya sanatı ve tasarım dersleri vermiş olup halen İzmir Ekonomi Üniversitesi, Sanat ve Tasarım Fakültesinde ders vermektedir. Ertan İzmir’de yaşıyor; İzmir, İstanbul ve Berlin’de çalışıyor. (www.forumist.com)

Darağaç Kolektifi
Umurbey Mahallesi, eski adıyla Darağaç, Alsancak Stadyumu ile Halkapınar arasında kalan, geçmişte endüstriyel bir bölge olarak kullanılan, günümüzde de küçük sanayi bölgesi ve sanatçı atölyelerini barındıran bir yerleşime sahiptir. Darağaç aynı zamanda mahalleye gidip gelen, orada yaşayan ve üreten sanatçıların arasındaki yoğun diyalog ve tartışma ortamıyla gelişip olgunlaşmış bir sergiler bütününün de adıdır. Darağaç’ın temel hedefi İzmir’de genç galerilerden, yeni açılan sanatçı atölyelerinden oluşan ve sergileme mekanlarının eksikliğine karşı genç sanatçıların işlerini gösterebilecekleri bir alana, ve ortak bir söyleme dönüşmektir. Sanatçıları kamusal alanda yeni yöntemler denemeye ve bu doğrultuda yönlendirmeye özen göstermiştir.

Ali Kanal
Ali Kanal, 1988 yılında İzmir’de doğdu. Lisans eğitimini Dokuz Eylül Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Heykel Bölümü’nde 2015 yılında tamamladı. Devam etmekte olan yüksek lisans eğitimine ise 2017 yılında Dokuz Eylül Üniversitesi Güzel Sanatlar Enstitüsü Heykel Anasanat Dalı’nda başladı. İzmir’de yaşayan ve kişisel atölyesinin bulunduğu Darağaç Mahallesinde üretmeye devam eden sanatçı, 2016 yılından beri kentin güncel sanat aktörlerinden olan ve adını mahalleden alan Darağaç kolektifinin de bir üyesidir.

Cem Sonel
Cem Sonel, 1985 yılında Ankara’da doğdu. Orta eğitimini Nevzat Ayaz Anadolu Teknik Meslek Lisesi Grafik Tasarım bölümünde tamamladı. Lisans eğitimini Hacettepe Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Grafik Tasarım bölümünde tamamladı. 2009 yılında kurucularından olduğu bir sokak sanatı topluluğu (KÜF Project) ile hayata geçirmeyi başardı. 2014 yılında Hacettepe Üniversitesi Güzel Sanatlar Enstitüsü Heykel Yüksek Lisans Bölümüne kabul edildi. Sokak sanatı üzerine workshoplar düzenledi; oturumlar yönetti, karma sergilerde yer aldı. 2017 yılında atölyesini taşıdığı İzmir Darağaç’ta hem bireysel hem de mahallenin sanat kolektifi ile beraber sanat ve tasarım çalışmalarına devam etmektedir.

Cenkhan Aksoy
Cenkhan Aksoy, 1990 yılında İzmir'de doğdu. 2015 yılında Dokuz Eylül Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Resim Bölümünden mezun oldu. Aynı kurumda yüksek lisans eğitimine devam etmektedir. 2013‘te Sütüdyo Devam inisiyatifi ile çeşitli sergiler düzenledikten sonra aynı yıl Ankara, TORUN kolektifinin çağrısı üzerine Kendi Kendine adlı solo sergisini gerçekleştirdi. 2019 yılında İzmir’de Galeri A'da Zaman Ayarlı bireysel sergi açtı. 6x6x6 İzmir inisiyatifi ve Karantina Mekân kolektifi ekiplerinde yer almaktadır. Halen Alsancak, Darağaç bölgesinde yaşamakta ve üretmekte olup, aynı bölgede beş yıldır devam eden Darağaç Kolektifi'nin kurucu üyelerinden biridir.

Tuğçe Akay
Tuğçe Akay, 1992 yılında İzmir’de doğdu. Lisans eğitimini Dokuz Eylül Güzel Sanatlar Fakültesi Resim bölümünde tamamlamıştır. İzmir’ de yaşamaya ve çalışmaya devam etmektedir. Aynı zamanda atölyesinin bulunduğu mahallede Darağaç Kolektifi ile çalışmaya devam etmektedir. Çalışmalarında eski hikâye ve nesneler üzerinden referans alarak, üretimlerine devam etmektedir. Resim çalışmaları ise bir seri olarak, buluntu fotoğrafların bir dönüşümü niteliğindedir. Siyah beyaz eski fotoğraflardan alınan mekan ve figürler yeniden resim düzleminde bir araya gelmektedirler. Bu geçmişe ait anonim figür ve mekanlar üzerinden alınan referanslar, resim yüzeyinde yeniden bir hikaye oluşturmaktadır.

de:
Neugierige Objekte

Der Ausstellungstitel „Neugierige Objekte“ ist eine Anspielung auf die im 16. Jahrhundert im Zuge der Renaissance entstandenen Wunderkammern, einer Art Kuriositätenkabinette. Wunderkammern waren private Sammlungen von außergewöhnlichen natürlichen oder vom Menschen geschaffenen Objekten und dienten als Bemühung, dem Wissen um die Dinge eine Ordnung zukommen zu lassen.

Im Dämmerungszustand des gegenwärtigen technologischen Umbruchs vervielfältigen sich das Wissen und die Objekte mit einer enormen Geschwindigkeit. Diese Vervielfältigung schafft neue Fragen, zieht neue Erklärungen nach sich; in der gleichen Geschwindigkeit nimmt auch unsere Neugierde zu.

Über das Jahr verteilt lädt das Goethe-Institut in drei zusammenhängenden Ausstellungen mit den Titeln „Gedankenobjekte“, „Erinnerungsobjekte“ und „Objekte der Begierde“ Künstler*innen dazu ein, ihre aus dem Gegenwärtigen entstehende Neugierde zu vergegenständlichen.

Objekte der Begierde
Darağaç-Kollektiv
4 März 2021 - 9 Juli 2021

Die Ausstellung “Neugierige Objekte” lässt sich unter drei Überschriften zusammenfassen: Gedanke, Erinnerung, Begierde. Begriffe, die gleichzeitig drei Daseinszustände unseres Lebens –ja vielleicht der gesamten menschlichen Existenz- beschreiben. Es ist, als seien Erinnerungen und Begierden unsere Vergangenheit und Zukunft in der Unendlichkeit des Denkens. Im Spannungsfeld von Begehren und Erinnern repräsentiert das Objekt der Begierde zuweilen das, was wir noch nie besaßen, doch manchmal auch jenes, was wir verloren haben. Während die Künstlerin des Darağaç-Kollektivs Tuğçe Akay in einer Nische Objekte, die sie von Anwohnern  gesammelt hat mit den ureigenen Sehnsüchten des dem Kollektiv seinen Namen gebenden Viertels vereint, monumentalisiert der Künstler Cenkhan Aksoy gestrige Begierden anhand von Fundstücken seiner eigenen Vergangenheit. Ali Kanal wiederum vergegenständlicht in seiner Arbeit die Sehnsucht nach Leben und Tod und verortet sie zwischen Tradition und Gegenwart. In der vom Cem Sonel bespielten Nische schlußendlich findet sich eine Auseinandersetzung mit Begierden als Beziehung zwischen Subjekt und Objekt und ihrer von Spiegelungen und Täuschungen durchaus abhängigen Beschaffenheit.

Ruhe in Frieden
Ali Kanal
Ist eine Todessehnsucht möglich? Obwohl Leben und Tod Gegensätze darstellen, verlangt ihre starke gegenseitige Verbindung eine ganzheitliche Betrachtung. So sehr Leben ein gewöhnlicher und vorhersehbarer Zustand ist, mindestens so sehr ist der Tod unbekannt und außergewöhnlich. Die tiefgreifende Angst, die wir dem Tod gegenüber empfinden ist der Annahme geschuldet, dass er uns unbekannt sei. Im Wesentlichen handelt es sich um eine Angst vor dem Unbekannten, die so eindringlich ist, dass sie Leben und Tod vollends voneinander trennt. Das Leben vom T