06-30 Haziran 2023
Merdiven Art Space

curated by Ekmel Ertan

Bir görüntü ne anlatır?

 

 

[6] a.g.e., s.35

[7] a.g.e., s.34

Desire Objects
Darağaç Collective

Curious Objects (part III)

Curious Objects, derived from the Wunderkammer which started in the 16th century along with the renaissance thinking. Wunderkammers were the private collections of extraordinary natural or man-made objects as an attempt to classify the knowledge of things.

In Today’s technological twilight, the knowledge and the objects are multiplied with an enormous speed. This multiplication creates new questions, entails new explanations; at the same speed, our curiosity increases.

Throughout the year, three connected exhibitions, entitled “Thought Objects”, “Memory Objects” and “Desire Objects” invites artists to objectify their curiosities arises from today’s demands.

Desire Objects
Darağaç Collective
March 4, 2021 – July 9, 2021

The concepts of Thought, Memory and Desire that are the subheadings of the ‘Curious Objects’ exhibition depict the three forms of our lives; or perhaps our existence. Memory and desire in eternal thought are like our past and future. In the conflict relation of desire with memory, the object of desire is sometimes what we have not owned yet, and sometimes it is what we have lost... Among Darağaç Collective’s artists, Tuğçe Akay commonizes on a niche the desires of Darağaç with the objects she collected from the residents of the neighborhood; Cenkhan Aksoy monumentalizes the desires of the ‘past’ with foundlings from his own past; Ali Kanal embodies the desire of living and death between the traditional and the contemporary; Cem Sonel inserts the desire’s nature, which is not any independent from reflection/illusion on the niche as a relation between the object and the subject.

Rest in Peace
Ali Kanal
Is it possible to desire death? Although we consider the life and death as antonyms, the strong bond between them necessitates us to consider them together. Although living is an ordinary and predictable situation, death is at least as much unknown and extraordinary. As we think that we do not know death, we have a deep fear against it. It is actually the fear against the unknown and it is so intense that it separates the life from death completely. Death detached from life or life detached from death are utterly lame concepts. One may conceive the truth of existence only when they feel the joy of death as much as the joy of life. Therefore, death should be the equivalent desire of a person who desires life.

Illusion
Cem Sonel
Space, as a social phenomenon, finds its form with the modern subject’s self-reposition in the chaotic structure of the flow of information. The space and the notion of city-affiliated space stops being a ‘reflection’ and turns into the object of desire itself for the subject in the dialectic relation it forms with the object. Hal Foster mentions that the definition of Guy Debord for spectacle, ‘capital to such a degree of accumulation that it becomes an image’ is also valid as ‘image to such a degree of accumulation that it becomes capital’. ‘Reflection’ turns into ‘illusion’. Image is the new meta. The accumulation of knowledge with the facilitation of its accessibility and to a certain extent its production with the new instruments introduced by the developing technology complicated the legibility of the factual, and even made an illusory reading desirable.

Relic 2021
Cenkhan Aksoy
Relic, comes to light with my discovery of a sketch book on an ordinary day in the neighborhood. This book may belong to Cenkhan Aksoy from parallel lives or from a period in the past. The sketch book attempts to show that it has an aspect which talks about the social life, political world, economic conditions, natural disasters and private affairs of the period when it lived, but it has a shield which restrains its accessibility. It seems to be an artifact of an ancient civilization which has emerged for the first time, or an object from a new world...

Guide
Tuğçe Akay
A dozen of belongs mounted in a niche are from Izmir, from the residents of Umurbey Quarter. Umurbey is an old neighborhood in Izmir, near Alsancak. It has a block of automobile repair shops which hosts the Darağaç Collective. The objects that are placed in a niche in the study belong to the residents of the neighborhood; to the characters such as the grocer, car mechanic, headman, neighbor lady, tea shop owner, street food seller, restauranteur, artist and the big brother. The items they gave showcase a personal archive of the neighborhood. As it is a structure which can exist with the people who can live in the neighborhood. A guide is attached with a rope under each object mounted. This guide gives brief information about the owner of each object. The object guides indicate a living neighborhood with real touches in Izmir, by redefining the objects, and arousing interest with the feeling of a game.

Biographies

Ekmel Ertan (Curator)
Ekmel Ertan works as a curator, cultural manger, artist and educator. Ertan is the founder and artistic director of İstanbul based amberPlatform/BIS, which is a research and production platform on art and new technologies. Ertan was the director of the international “amber Art and Technology Festival” in Istanbul realized between 2007 and 2015. As an independent curator, he curated exhibitions and events in Turkey and abroad. Ertan has exhibited his installations, photography and collaborative performance works in Turkey, Europe and The States. Ertan has been the site coordinator and director of several multi-partner international projects in the conjunction of art and technology /new media and society.

Since 1999 he has taught new media design at Istanbul Bilgi University, İstanbul Technical University, and Yıldız Technical University; between 2006 and 2014 he taught at Sabancı University. Currently he is living in İzmir and working in İzmir, İstanbul and Berlin.

Darağaç Collective
Umurbey Quarter, or previously known as Darağaç, is located between Alsancak Stadium and Halkapınar, and was used as an industrial zone in the past; now it includes a small scale industry zone and the workshops of artists. Darağaç is also the name of the whole of exhibitions which developed and grew mature with intense dialogues and discussion between the artists who visit the neighborhood, and who live as well produce there. The main objective of the Darağaç Collective, is to turn Darağaç into a space or a common discourse where young artists can display their works. This emerged due to lack of spaces to exhibit works such as art galleries and exhibition venues in Izmir. The collective has paid attention to direct the artists to try new methods in public space.

Ali Kanal
Ali Kanal was born in Izmir in 1988. He received an undergraduate from Dokuz Eylül University, School of Fine Arts, Department of Sculpture in 2015. He started his current graduate studies in 2017 at Dokuz Eylül University, Institute of Fine Arts, Sculpture Department. The artist lives in Izmir and continues producing in Darağaç Quarter where his personal workshop is located. He has been one of the current art actors of the city since 2016, and he is a member of the Darağaç Collective which was named after the neighborhood.

Cem Sonel
Cem Sonel was born in Ankara in 1985. He completed a secondary education at Nevzat Ayaz Vocational and Technical Anatolian High School, Department of Graphic Design. He completed his undergraduate studies at Hacettepe University School of Fine Arts, Graphic Design Department. In 2009, he started a street art community (the KUF Project). In 2014, he was admitted to a master’s in sculpture at Hacettepe University Institute of Fine Arts,  He organized workshops on street art; managed sessions and attended group exhibitions. He moved his workshop to Darağaç - Izmir in 2017, where he has been conducting his artistic and design works both individually and with the neighborhood’s art collective.

Cenkhan Aksoy
Cenkhan Aksoy was born in Izmir in 1990. He graduated from Dokuz Eylül University School of Fine Arts, Department of Painting in 2015. He continues his graduate studies at the same school. He held various exhibitions with the Sütüdyo Devam initiative in 2013, then upon the TORUN collective’s invitation, he held a solo exhibition titled ‘Kendi Kendine’ in the same year in Ankara. In 2019, he opened a personal exhibition titled ‘Zaman Ayarlı (Timed)’ at Gallery A in Izmir. He has been involved in 6x6x6 Izmir initiative and Karantina Mekân collective teams. He currently lives and producers in Darağaç, Alsancak, and he is also among the founder members of the Darağaç Collective which has been operating in the same region for five years.

Tuğçe Akay
Tuğçe Akay was born in Izmir in 1992. She completed her undergraduate studies at Dokuz Eylül Faculty of Fine Arts, Department of Painting. She currently lives and works in Izmir. She has been continuing her activities with Darağaç Collective in the neighborhood where her studio is located. She continues production in her studies with reference to old stories and objects. Her painting works are in the form of the transformation of photograph foundlings in series. Spaces and figures retrieved from achromatic old photographs are brought together in the form of paintings. The references from these anonymous figures and spaces of the past create a new story on the surface of the painting.

tr:
Meraklı Nesneler

Meraklı Nesneler sergisi, Rönesans düşüncesiyle birlikte 16. yüzyılda ortaya çıkan Nadire Kabinelerine (Wunderkammer) gönderme yapar. Nadire Kabineleri, ‘şeylerin’ bilgisini sınıflandırma çabası olarak, doğal veya insan yapımı olağanüstü nesneleri bir araya getiren özel koleksiyonlardı.

Bugünün teknolojik alacakaranlığında, bilgi ve nesneler katlanarak çoğalırken yeniden anlama, anlamlandırma ihtiyacımız ve merakımız da katlanarak artıyor.

Yıl boyunca Goethe Enstitüsünde yer alacak olan “Düşünce Nesneleri”, “Bellek Nesneleri” ve “Arzu Nesneleri” başlıklı üç bağlantılı sergi, sanatçıları bugüne dair meraklarını nesneleştirmeye davet ediyor.

Arzu Nesneleri
Darağaç Kolektifi
4 Mart 2021 – 15 Temmuz 2021

Meraklı Nesneler sergisinin alt başlıklarını oluşturan Düşünce, Bellek ve Arzu kavramları hayatlarımızın -belki, varoluşumuzun- üç hâli. Sonsuz düşünce içinde bellek ile arzu geçmişimizle geleceğimiz gibi. Arzunun bellekle karmaşık ilişkisi içinde, arzu nesnesi bazen henüz sahip olmadığımız, bazen de kaybettiklerimiz.. Darağaç Kollektifi sanatçıları, Tuğçe Akay mahalle sakinlerinden topladığı nesnelerle Darağaç’ın arzularını bir nişte ortaklaştırıyor; Cenkhan Aksoy kendi geçmişinden taşıdığı buluntularla ‘geçmiş’ arzularını anıtlaştırıyor; Ali Kanal  ölüm ve yaşam arzusunu gelenekle güncel arasında nesneleştiriyor; Cem Sonel özneyle nesne arasındaki ilişki olarak arzunun yansıma/yanılsama’dan bağımsız olmayan tabiatını nişe yerleştiriyor.

Ruhuna Fatiha
Ali Kanal
Ölüme karşı arzu duymak mümkün müdür? Her ne kadar yaşam ile ölümü karşı kavramlar olarak düşünsek de aralarında ki güçlü bağ onları bir bütün olarak ele almamızı gerekli kılar. Yaşamak sıradan ve öngörülebilir bir durumken, ölüm bir o kadar bilinmez ve sıra dışıdır. Ölümü bilmediğimizi düşündüğümüz için ona karşı derin bir korku duyarız. Aslında, bilinmeyene duyulan bir korkudur bu ve öylesine yoğundur ki, yaşamı ölümden tamamen ayırır. Yaşamdan koparılan ölüm ya da ölümden koparılan yaşam artık tamamıyla sakat bırakılmış kavramlardır. Kişi yaşama duyduğu sevinç kadar ölüme karşı sevinç duyduğu vakit, var olmanın hakikatini kavrayabilir. Bu nedenle, ölüm, yaşamı arzulayan kişinin eş değer arzusu olmalıdır.

Yanılsama
Cem Sonel
Sosyal bir olgu olarak mekan, bilgi akışının kaotik yapısı içinde kendini yeniden konumlandıran modern özneyle şekillenir. Mekan ve mekana bağlı kent imgesi, özne için nesneyle kurduğu diyalektik ilişkideki “yansıma” olmaktan çıkar, arzu nesnesinin kendisine dönüşür. Hal Foster, Guy Debord’ın gösteri için yaptığı, “sermayenin bir imge haline gelecek ölçüde birikmesi” şeklindeki tanımının artık, “imgenin sermaye haline gelecek ölçüde birikmesi” olarak da işlediğini belirtir. “Yansıma”, “yanılsama”ya dönüşür. İmge, yeni metadır. Gelişen teknolojinin getirdiği yeni aracılarla ulaşılabilirliğin ve bir ölçüde üretimin kolaylaşmasıyla bilginin yığılması gerçek olanın okunabilirliğini zorlaştırmış hatta yanılsamalı bir okumayı arzu edilir hale getirmiştir.

Relic 2021
Cenkhan Aksoy
Relic, mahallede sıradan bir günde bir eskiz defterini yeniden keşfetmemle gün yüzüne çıkıyor. Bu defter paralel yaşamlardan veyahut eski bir dönemden kalmış Cenkhan Aksoy’un olabilir. Defter yaşadığı dönemin sosyal hayatından, siyaset dünyasından, ekonomik koşullarından, doğal afetlerden ve özel ilişkilerden bahseden bir yanı olduğunu göstermeye çalışıyor fakat kendisine ulaşılmasını engelleyen bir zırhı var. Adeta ilk defa ortaya çıkmış eski bir medeniyet yadigarı veya yeni dünyadan gelen bir nesne…

Kılavuz
Tuğçe Akay
Niş içine monte edilmiş bir düzine eşya, İzmir’ den Umurbey Mahallesi sakinlerinden geliyor. Umurbey Mahallesi İzmir’ de Alsancak civarında eski bir mahalle. Aynı zamanda içinde küçük bir oto sanayi barındırıyor ve Darağaç Kolektifine ev sahipliyi yapıyor.  Çalışmada niş içerisine yerleşen objeler mahalle sakinlerine ait, mahallenin bakkalı, oto tamircisi, muhtarı, komşu teyzesi, kahvecisi, köftecisi, lokantacısı, sanatçısı, abisi gibi karakterlere ait. Verdikleri eşyalar mahallenin kişisel bir arşivini sergiliyor.Çünkü mahalle, içinde birlikte yaşayabilen insanlar ile var olabilen bir yapıdır.Her bir monte edilen nesnenin altından iple bir kılavuzu sarkıyor. Bu kılavuz nesnenin kime ait olduğu hakkında kısa bilgiler veriyor. Nesne kılavuzları bir oyun hissiyatı ile merak uyandırarak,  nesneleri yeniden anlamlandırarak İzmir’de gerçek dokunuşlarla yaşayan bir mahalleyi işaret ediyor.

Biyografiler

Ekmel Ertan (Kürator)
Ekmel Ertan küratör, sanatçı ve eğitimci olarak çalışır. Sanat ve teknoloji alanında araştırma, sanatsal üretim ve sergileme yapan, İstanbul’da kurulu BİS Beden İşlemsel Sanatlar Derneğinin -amberPlatform- kurucularındandır. Ertan Türkiye’de ve Avrupa’da küratörlüğünü yaptığı sergilerin yanı sıra 2007-2015 yılları arasında gerçekleştirilen amber Sanat ve Teknoloji Festivalinin sanat yöneticisi ve ana küratörüdür. 2007’den bu yana sanat ve teknoloji bağlantılı çok sayıda Avrupa Topluluğu destekli uluslararası projenin yerel koordinatörü veya yöneticiliğini yapmıştır. Ertan Amerika, Avrupa Ülkeleri ve Türkiye’de sanatsal çalışmalarını sergilemiştir. 1999'dan bu yana Bilgi Üniversitesi, Yıldız Teknik Üniversitesi, İstanbul Teknik Üniversitesi TBT programı, Sabancı Üniversitesi Sanat ve Sosyal bilimler Fakültesinde yeni medya sanatı ve tasarım dersleri vermiş olup halen İzmir Ekonomi Üniversitesi, Sanat ve Tasarım Fakültesinde ders vermektedir. Ertan İzmir’de yaşıyor; İzmir, İstanbul ve Berlin’de çalışıyor. (www.forumist.com)

Darağaç Kolektifi
Umurbey Mahallesi, eski adıyla Darağaç, Alsancak Stadyumu ile Halkapınar arasında kalan, geçmişte endüstriyel bir bölge olarak kullanılan, günümüzde de küçük sanayi bölgesi ve sanatçı atölyelerini barındıran bir yerleşime sahiptir. Darağaç aynı zamanda mahalleye gidip gelen, orada yaşayan ve üreten sanatçıların arasındaki yoğun diyalog ve tartışma ortamıyla gelişip olgunlaşmış bir sergiler bütününün de adıdır. Darağaç’ın temel hedefi İzmir’de genç galerilerden, yeni açılan sanatçı atölyelerinden oluşan ve sergileme mekanlarının eksikliğine karşı genç sanatçıların işlerini gösterebilecekleri bir alana, ve ortak bir söyleme dönüşmektir. Sanatçıları kamusal alanda yeni yöntemler denemeye ve bu doğrultuda yönlendirmeye özen göstermiştir.

Ali Kanal
Ali Kanal, 1988 yılında İzmir’de doğdu. Lisans eğitimini Dokuz Eylül Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Heykel Bölümü’nde 2015 yılında tamamladı. Devam etmekte olan yüksek lisans eğitimine ise 2017 yılında Dokuz Eylül Üniversitesi Güzel Sanatlar Enstitüsü Heykel Anasanat Dalı’nda başladı. İzmir’de yaşayan ve kişisel atölyesinin bulunduğu Darağaç Mahallesinde üretmeye devam eden sanatçı, 2016 yılından beri kentin güncel sanat aktörlerinden olan ve adını mahalleden alan Darağaç kolektifinin de bir üyesidir.

Cem Sonel
Cem Sonel, 1985 yılında Ankara’da doğdu. Orta eğitimini Nevzat Ayaz Anadolu Teknik Meslek Lisesi Grafik Tasarım bölümünde tamamladı. Lisans eğitimini Hacettepe Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Grafik Tasarım bölümünde tamamladı. 2009 yılında kurucularından olduğu bir sokak sanatı topluluğu (KÜF Project) ile hayata geçirmeyi başardı. 2014 yılında Hacettepe Üniversitesi Güzel Sanatlar Enstitüsü Heykel Yüksek Lisans Bölümüne kabul edildi. Sokak sanatı üzerine workshoplar düzenledi; oturumlar yönetti, karma sergilerde yer aldı. 2017 yılında atölyesini taşıdığı İzmir Darağaç’ta hem bireysel hem de mahallenin sanat kolektifi ile beraber sanat ve tasarım çalışmalarına devam etmektedir.

Cenkhan Aksoy
Cenkhan Aksoy, 1990 yılında İzmir'de doğdu. 2015 yılında Dokuz Eylül Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Resim Bölümünden mezun oldu. Aynı kurumda yüksek lisans eğitimine devam etmektedir. 2013‘te Sütüdyo Devam inisiyatifi ile çeşitli sergiler düzenledikten sonra aynı yıl Ankara, TORUN kolektifinin çağrısı üzerine Kendi Kendine adlı solo sergisini gerçekleştirdi. 2019 yılında İzmir’de Galeri A'da Zaman Ayarlı bireysel sergi açtı. 6x6x6 İzmir inisiyatifi ve Karantina Mekân kolektifi ekiplerinde yer almaktadır. Halen Alsancak, Darağaç bölgesinde yaşamakta ve üretmekte olup, aynı bölgede beş yıldır devam eden Darağaç Kolektifi'nin kurucu üyelerinden biridir.

Tuğçe Akay
Tuğçe Akay, 1992 yılında İzmir’de doğdu. Lisans eğitimini Dokuz Eylül Güzel Sanatlar Fakültesi Resim bölümünde tamamlamıştır. İzmir’ de yaşamaya ve çalışmaya devam etmektedir. Aynı zamanda atölyesinin bulunduğu mahallede Darağaç Kolektifi ile çalışmaya devam etmektedir. Çalışmalarında eski hikâye ve nesneler üzerinden referans alarak, üretimlerine devam etmektedir. Resim çalışmaları ise bir seri olarak, buluntu fotoğrafların bir dönüşümü niteliğindedir. Siyah beyaz eski fotoğraflardan alınan mekan ve figürler yeniden resim düzleminde bir araya gelmektedirler. Bu geçmişe ait anonim figür ve mekanlar üzerinden alınan referanslar, resim yüzeyinde yeniden bir hikaye oluşturmaktadır.

de:
Neugierige Objekte

Der Ausstellungstitel „Neugierige Objekte“ ist eine Anspielung auf die im 16. Jahrhundert im Zuge der Renaissance entstandenen Wunderkammern, einer Art Kuriositätenkabinette. Wunderkammern waren private Sammlungen von außergewöhnlichen natürlichen oder vom Menschen geschaffenen Objekten und dienten als Bemühung, dem Wissen um die Dinge eine Ordnung zukommen zu lassen.

Im Dämmerungszustand des gegenwärtigen technologischen Umbruchs vervielfältigen sich das Wissen und die Objekte mit einer enormen Geschwindigkeit. Diese Vervielfältigung schafft neue Fragen, zieht neue Erklärungen nach sich; in der gleichen Geschwindigkeit nimmt auch unsere Neugierde zu.

Über das Jahr verteilt lädt das Goethe-Institut in drei zusammenhängenden Ausstellungen mit den Titeln „Gedankenobjekte“, „Erinnerungsobjekte“ und „Objekte der Begierde“ Künstler*innen dazu ein, ihre aus dem Gegenwärtigen entstehende Neugierde zu vergegenständlichen.

Objekte der Begierde
Darağaç-Kollektiv
4 März 2021 - 9 Juli 2021

Die Ausstellung “Neugierige Objekte” lässt sich unter drei Überschriften zusammenfassen: Gedanke, Erinnerung, Begierde. Begriffe, die gleichzeitig drei Daseinszustände unseres Lebens –ja vielleicht der gesamten menschlichen Existenz- beschreiben. Es ist, als seien Erinnerungen und Begierden unsere Vergangenheit und Zukunft in der Unendlichkeit des Denkens. Im Spannungsfeld von Begehren und Erinnern repräsentiert das Objekt der Begierde zuweilen das, was wir noch nie besaßen, doch manchmal auch jenes, was wir verloren haben. Während die Künstlerin des Darağaç-Kollektivs Tuğçe Akay in einer Nische Objekte, die sie von Anwohnern  gesammelt hat mit den ureigenen Sehnsüchten des dem Kollektiv seinen Namen gebenden Viertels vereint, monumentalisiert der Künstler Cenkhan Aksoy gestrige Begierden anhand von Fundstücken seiner eigenen Vergangenheit. Ali Kanal wiederum vergegenständlicht in seiner Arbeit die Sehnsucht nach Leben und Tod und verortet sie zwischen Tradition und Gegenwart. In der vom Cem Sonel bespielten Nische schlußendlich findet sich eine Auseinandersetzung mit Begierden als Beziehung zwischen Subjekt und Objekt und ihrer von Spiegelungen und Täuschungen durchaus abhängigen Beschaffenheit.

Ruhe in Frieden
Ali Kanal
Ist eine Todessehnsucht möglich? Obwohl Leben und Tod Gegensätze darstellen, verlangt ihre starke gegenseitige Verbindung eine ganzheitliche Betrachtung. So sehr Leben ein gewöhnlicher und vorhersehbarer Zustand ist, mindestens so sehr ist der Tod unbekannt und außergewöhnlich. Die tiefgreifende Angst, die wir dem Tod gegenüber empfinden ist der Annahme geschuldet, dass er uns unbekannt sei. Im Wesentlichen handelt es sich um eine Angst vor dem Unbekannten, die so eindringlich ist, dass sie Leben und Tod vollends voneinander trennt. Das Leben vom Tod und den Tod vom Leben losgelöst zu betrachten führt somit zu einer unvollendeten Vorstellung, einer verunstalteten Begrifflichkeit. Empfindet ein Mensch die gleiche Freude im Angesicht des Todes wie des Lebens, so begreift er das wahre Wesen des Daseins. Also gilt es, den Tod in gleichem Maße herbeizusehnen wie das Leben.

Illusion
Cem Sonel
Der Raum als gesellschaftliche Erscheinung wird greifbar durch die neue Selbstverortung des modernen Subjekts innerhalb der chaotischen Struktur des Informationsflusses. Der Raum und die Begrifflichkeit des stadtgebundenen Raumes hören auf, „Reflexion“ zu sein. In der dialektischen Beziehung, die das Subjekt mit dem Objekt eingeht, entwickeln sie sich selbst zum Objekt der Begierde. Guy Debord spricht im Zusammenhang mit dem Spektakel vom „Kapital, das einen solchen Akkumulationsgrad erreicht, dass es zum Bild wird“. Hal Foster stellt fest, dass dies mittlerweile auch im Umkehrschluss funktioniert, also als „Bild, das einen solchen Akkumulationsgrad erreicht, dass es zum Kapital wird“. „Reflexion“ verwandelt sich in „Illusion“. Bilder sind die neue Ware. Neue Technologien bringen mittelbare Instrumente hervor, die sowohl den Zugang zu Information als auch die Produktionsprozesse vereinfachen und zu einer Akkumulation von Wissen führen. Diese Akkumulation erschwert das Verständnis des Faktischen und fördert sogar eine trügerische Lesart, die als erstrebenswert erscheint.

Relikt 2021
Cenkhan Aksoy
Relikt kam ans Licht, als ich an einem gewöhnlichen Tag in der Nachbarschaft ein Skizzenbuch wiederentdeckte. Es könnte sein, dass diese Aufzeichnungen von Cenkhan Aksoy stammen, aus einem parallelen Leben etwa oder auch aus einer vergangenen Zeit. Ein Skizzenbuch, das vom gesellschaftlichen Leben, der Politik, den wirtschaftlichen Bedingungen, Naturkatastrophen und persönlichen Beziehungen jener Zeit zu berichten versucht. Gleichzeitig aber hat es einen Panzer um sich, ein Schutzschild, das es beschirmt und unzugänglich macht. Als handelte es sich um das zum ersten Mal entdeckte Artefakt einer vergangenen Zivilisation oder um ein Objekt aus der neuen Welt...

Anleitung
Tuğçe Akay
Das Dutzend in der von Tuğçe Akay bespielten Nische zusammengestellter Gegenstände stammt von den Bewohnern des Viertels Umurbey in Izmir. Umurbey ist eine alte, in der Nähe von Alsancak gelegene Gegend der Stadt. Das Viertel beherbergt gleichzeitig auch zahlreiche kleine Autowerkstätten und ist Heimstatt des Darağaç-Kollektivs. Die in der Nische installierten Objekte gehören Bewohnern des Viertels, dem Lebensmittelhändler, dem Automechaniker, dem Ortsvorsteher, der alten Nachbarin, dem Kaffeehausbetreiber, dem Straßenverkäufer, dem Restaurantbesitzer, der Künstlerin. Die Gegenstände, die sie uns zur Verfügung gestellt haben, bilden ein persönliches Archiv des Viertels. Denn ein Viertel ist ein Gebilde, das auf der Fähigkeit der in ihm lebenden Menschen fußt, miteinander auszukommen, zu koexistieren. An jedem Objekt in der Nische hängt eine an einer Schnur befestigte Gebrauchsanleitung. Diese Anleitungen beinhalten Informationen über den jeweiligen Besitzer des Gegenstandes. Die Gebrauchsanleitungen leisten einen spielerischen Beitrag zur Neuinterpretation der sehr wirklichen, mitten aus dem Leben eines Viertels in Izmir entliehenen Ausstellungsobjekte.

Kurzbiografien

Ekmel Ertan (Kurator)
Ekmel Ertan ist Kurator, Künstler und Pädagoge. Ertan ist einer der Mitbegründer der in İstanbul ansässigen amberPlatform/BIS, einer Forschungs- und Produktionsplattform zu Kunst und neuen Technologien. Zusätzlich zu den von ihm kuratierten Ausstellungen in der Türkei und in Europa, war Ertan der künstlerische Leiter und Hauptkurator des internationalen "amber Art and Technology Festival" in Istanbul, das zwischen 2007 und 2015 veranstaltet wurde. Seit 2007 fungiert Ekmel Ertan als Lokalkoordinator und Leiter zahlreicher internationaler EU-Projekte auf den Gebieten der Kunst und Technologie. Er stellt seine Arbeiten in den USA, Europa und der Türkei aus. Seit 1999 unterrichtet Ekmel Ertan an der Bilgi Üniversitesi, Yıldız Teknik Üniversitesi, dem TBT-Programm der Istanbul Teknik Üniversitesi sowie der kunst- und sozialwissenschaftlichen Fakultät der Sabancı Üniversitesi Neue Medienkunst und Design. Zurzeit hat er einen Lehrauftrag an der Kunst- und Designfakultät der Izmir Ekonomi Üniversitesi. Ertan lebt in Izmir und arbeitet in Izmir, Istanbul und Berlin. (www.forumist.com)

Darağaç-Kollektiv
Das früher als Darağaç bekannte Viertel Umurbey liegt zwischen dem Alsancak-Stadion und Halkapınar und wurde in der Vergangenheit als Industriegebiet genutzt. Heute beherbergt es zum Teil noch immer kleinere Industriebetriebe sowie mittlerweile zahlreiche Künstlerateliers. Darağaç bezeichnet aber auch die Gesamtheit der Ausstellungen, die sich durch intensive Dialoge und Diskussionen zwischen den Künstlern, die das Viertel besuchen und dort leben sowie produzieren, entwickelt haben und gereift sind. Das Hauptanliegen von Darağaç besteht darin, jungen Künstlerinnen und Künstlern Räume zum Ausstellen ihrer Werke sowie Möglichkeiten des Diskurses zu eröffnen, die aufgrund einer noch weitestgehend in den Anfängen befindlichen Galerieszene und einer geringen Anzahl von zur Verfügung stehenden Künstlerateliers und Ausstellungsräumen in Izmir Mangelware sind. Das Kollektiv fokussiert sich auf die Erprobung neuer Kunstpraktiken im öffentlichen Raum und lädt Künstlerinnen und Künstler hierzu ein.

Ali Kanal
Ali Kanal wurde 1988 in Izmir geboren. Er schloss sein Studium der Bildhauerei an der Fakultät der Bildenden Künste der Dokuz Eylül Üniversitesi in Izmir 2015 mit dem Bachelor ab. An der gleichen Fakultät absolviert er seit 2017 einen Masterstudiengang in Bildhauerei. Er lebt in Izmir und arbeitet in seinem Atelier im Darağaç-Viertel. Seit 2016 hat er einen festen Platz in der aktuellen Kunstszene der Stadt und ist Teil des Darağaç-Kollektivs, das seinen Namen ebendiesem Viertel verdankt.

Cem Sonel
Cem Sonel wurde 1985 in Ankara geboren. Er absolvierte seine Gymnasialbildung an der Nevzat Ayaz Anadolu Teknik Meslek Lisesi mit dem besonderen Unterrichtsschwerpunkt Grafikdesign. Es folgte ein Bachelor-Studium in Grafikdesign an der Fakultät der Bildenden Künste der Hacettepe Üniversitesi. 2009 war er einer der Mitbegründer des Street Art - Kollektivs KÜF Project. 2014 wurde er zum Masterstudiengang Bildhauerei am Institut für Bildende Künste der Hacettepe Üniversitesi zugelassen. Er organisiert Street Art – Workshops, nimmt am öffentlichen Diskurs teil und stellt seine Arbeiten in Gruppenausstellungen vor. 2017 verlegte er sein Atelier nach Darağaç in Izmir, wo er seine Kunst- und Designarbeiten sowohl individuell als auch im Kunstkollektiv des Viertels durchführt.

Cenkhan Aksoy
Cenkhan Aksoy wurde 1990 in Izmir geboren. 2015 schloss er sein Studium der Malerei an der Fakultät der Bildenden Künste der Dokuz Eylül Üniversitesi ab. Er ist weiterhin Masterstudent der gleichen Universität. 2013 organisierte Aksoy verschiedene Ausstellungen mit der Initiative Sütüdyo Devam, im selben Jahr folgte auf Einladung des TORUN-Kollektivs in Ankara eine Einzelausstellung mit dem Titel “Kendi Kendine”. Im Jahr 2019 präsentierte er seine Arbeiten in der Einzelausstellung “Zaman Ayarlı“ in der Galeri A in Izmir. Er ist Teil der Initiative 6x6x6 Izmir sowie des Kollektivs Karantina Mekân. Aksoy lebt und arbeitet in Alsancak, Darağaç, wo er seit fünf Jahren als Gründungsmitglied dem Darağaç-Kollektiv angehört.

Tuğçe Akay
Tuğçe Akay wurde 1992 in Izmir geboren. Sie studierte Malerei an der Fakultät der Bildenden Künste der Dokuz Eylül Üniversitesi. Akay lebt und arbeitet in Izmir. Sie ist Teil des Darağaç-Kollektivs in jenem Viertel der Stadt, in dem sich auch ihr Atelier befindet. Der Schwerpunkt ihrer künstlerischen Praxis liegt auf der Auseinandersetzung mit alten Geschichten und Objekten. Ihren malerischen Schwerpunkt bildet eine Arbeitsserie, in der sie zufällig gefundene Fotografien, visuelle „Findlinge“ sozusagen, verändert und umgestaltet. Hierbei werden auf alten schwarz-weißen Fotos entdeckte Figuren und Räume in Gemälden neu zusammengeführt. Die Verweise auf die anonymen Figuren und Räume der Vergangenheit verdichten sich in ihrer Malerei zu neuen Geschichten.

Curious Objects

The Curious Objects exhibition refers to the Cabinets of Curiosity (Wunderkammer) that emerged in the 16th century with the idea of ​​the Renaissance. Cabinets of Curiosity were private collections that combined extraordinary natural or man-made objects as an effort to classify the knowledge of the things in the age of discoveries.

In today's technological twilight, while our knowledge and objects multiply exponentially, our need to understand, make sense of, and our curiosity increases exponentially.

Three connected exhibitions titled “Thought Objects”, “Memory Objects” and “Objects of Desire”, which will take place throughout the year at the Goethe Institute, invite artists to objectify their curiosity today.

Memory Objects

Eda Soylu

17 Eylül 2020 – 8 Ocak 2021

Eda Soylu's series of works exhibited in different contexts and times come together in Memory Objects and touch our common memory with a new fiction. Common memory is selective, it consists of forgetting as well as remembering. Who tells the narratives that shape our memory; what does he remember and what does he forget? In order to overcome the fears and anxieties of herself and her generation, Soylu creates a subtle game between forgetting and remembering by transforming evidence of violence into colorful, soft, flawless objects; she creates her own objects of curiosity to reproduce the life energy.

watch the opening video: https://fb.watch/33LDfz6LKQ/

---

[tr]
Meraklı Nesneler

Meraklı Nesneler sergisi, Rönesans düşüncesiyle birlikte 16. yüzyılda ortaya çıkan Nadire Kabinelerine (Wunderkammer) gönderme yapar. Nadire Kabineleri, ‘şeylerin’ bilgisini sınıflandırma çabası olarak, doğal veya insan yapımı olağanüstü nesneleri bir araya getiren özel koleksiyonlardı.

Bugünün teknolojik alacakaranlığında, bilgi ve nesneler katlanarak çoğalırken yeniden anlama, anlamlandırma ihtiyacımız ve merakımız da katlanarak artıyor.

Yıl boyunca Goethe Enstitüsünde yer alacak olan “Düşünce Nesneleri”, “Bellek Nesneleri” ve “Arzu Nesneleri” başlıklı üç bağlantılı sergi, sanatçıları bugüne dair meraklarını nesneleştirmeye davet ediyor.

Bellek Nesneleri

Eda Soylu

17. September 2020 – 8

Eda Soylu’nun farklı bağlamlarda ve zamanlarda sergilenmiş bir dizi işi Bellek Nesneleri’nde bir araya gelerek yeni bir kurgu ile ortak hafızamıza dokunuyor. Ortak hafıza seçicidir, hatırlamak kadar unutmaktan da oluşur. Belleğimizi biçimlendiren anlatıları kim hikaye ediyor; neleri hatırlıyor neleri unutuyor? Soylu kendisinin ve kuşağının korku ve kaygılarının üstesinden gelmek için, şiddetin kanıtlarını renkli, yumuşak, kusursuz nesnelere dönüştürerek unutma ile hatırlama arasında ince bir oyun kuruyor; yaşama enerjisini yeniden üretmek için kendi nadirelerini yaratıyor.

---

[de]
Neugierige Objekte

Die Ausstellung „Neugierige Objekte“ bezieht sich auf die Wunderkammer, die im 16. Jahrhundert mit der Idee der Renaissance aufkam. Wunderkammern waren Privatsammlungen, die außergewöhnliche natürliche oder vom Menschen geschaffene Objekte zusammenbrachten, um das Wissen über die Dinge zu klassifizieren.

In der technologischen Dämmerung von heute, in der sich Wissen und Objekte exponentiell vermehren, wächst auch unser Bedürfnis, zu verstehen, Bedeutungen zu ergründen und neugierig zu sein, wieder exponentiell an.

Die drei miteinander verbundenen Ausstellungen „Gedankenobjekte“, „Erinnerungsobjekte“ und „Objekte der Begierde“, die im Laufe des Jahres im Goethe-Institut ausgerichtet werden, laden Künstler dazu ein, ihre Neugierde von heute ausdrücken.

Erinnerungsobjekte

Eda Soylu

17. September 2020 – 8

Eda Soylus Werkreihe, die in verschiedenen Kontexten und Zeiten ausgestellt wurde, verdichten  sich zu der Ausstellung Erinnerungsobjekte. Sie wendet sich an unser kollektives Gedächtnis mit einem neuen Narrativ. Das kollektive Gedächtnis ist selektiv, es besteht sowohl aus Vergessen als auch aus Erinnern. Wer erzählt die Geschichten, die unser Gedächtnis prägen? Woran wird erinnert, und was wird vergessen? Um sowohl ihre eigenen Sorgen und Ängste zu überwunden als auch die ihrer Generation, schafft Soylu ein subtiles Spiel zwischen Vergessen und Erinnern. Spuren von Gewalt werden umgewandelt in farbenfrohe, weiche, makellose Gegenstände; Soylu erschafft Objekte der Neugierde, um Lebensenergie zu reproduzieren.

 

Curious Objects

The Curious Objects exhibition refers to the Cabinets of Curiosity (Wunderkammer) that emerged in the 16th century with the idea of ​​the Renaissance. Cabinets of Curiosity were private collections that combined extraordinary natural or man-made objects as an effort to classify the knowledge of the things in the age of discoveries.

In today's technological twilight, while our knowledge and objects multiply exponentially, our need to understand, make sense of, and our curiosity increases exponentially.

Three connected exhibitions titled “Thought Objects”, “Memory Objects” and “Objects of Desire”, which will take place throughout the year at the Goethe Institute, invite artists to objectify their curiosity today.

Thought Objects:

Esîr (Ether)
Buşra Tunç

February 13 - September 3, 2020

Moving from the aesthetics of rare cabinets and storage spaces such as laboratories, this site-specific placement consists of glass bottles and fluorescents of different sizes.

The idea of ​​displaying light and emptiness, as well as fluorescence being an ordinary industrial object, conflicts with the Nadire Cabins' tradition of collecting and storing unique and valuable objects. The light directed to objects under ordinary conditions turns into a form that manifests itself, not objects while scattering out of the source in this study.

Watch the closing video: https://fb.watch/33R5f_OQru/
 

---

[tr]
Meraklı Nesneler

Meraklı Nesneler sergisi, Rönesans düşüncesiyle birlikte 16. yüzyılda ortaya çıkan Nadire Kabinelerine (Wunderkammer) gönderme yapar. Nadire Kabineleri, ‘şeylerin’ bilgisini sınıflandırma çabası olarak, doğal veya insan yapımı olağanüstü nesneleri bir araya getiren özel koleksiyonlardı.

Bugünün teknolojik alacakaranlığında, bilgi ve nesneler katlanarak çoğalırken yeniden anlama, anlamlandırma ihtiyacımız ve merakımız da katlanarak artıyor.

Yıl boyunca Goethe Enstitüsünde yer alacak olan “Düşünce Nesneleri”, “Bellek Nesneleri” ve “Arzu Nesneleri” başlıklı üç bağlantılı sergi, sanatçıları bugüne dair meraklarını nesneleştirmeye davet ediyor.

Düşünce Nesneleri:

Esîr
Buşra Tunç

13 Şubat – 3 September 2020

Nadire kabinelerinin ve laboratuvarlar gibi muhafaza mekanlarının estetiğinden hareket eden bu mekana-özgü (site-specific) yerleştirme, farklı boyutlarda cam şişeler ve floresanlardan oluşur.

Floresanının sıradan bir endüstriyel nesne olmasının yanı sıra ışığı ve boşluğu sergileme fikri Nadire Kabinelerinin biricik ve kıymetli nesneleri toplama ve saklama geleneğiyle çatışır. Alışıldık şartlarda nesnelere yöneltilen ışık, bu çalışmada kaynağından dışarı doğru saçılırken nesneleri değil kendini gösteren bir forma dönüşür.

---

[de]
Neugierige Objekte

Die Ausstellung „Neugierige Objekte“ bezieht sich auf die Wunderkammer, die im 16. Jahrhundert mit der Idee der Renaissance aufkam. Wunderkammern waren Privatsammlungen, die außergewöhnliche natürliche oder vom Menschen geschaffene Objekte zusammenbrachten, um das Wissen über die Dinge zu klassifizieren.

In der technologischen Dämmerung von heute, in der sich Wissen und Objekte exponentiell vermehren, wächst auch unser Bedürfnis, zu verstehen, Bedeutungen zu ergründen und neugierig zu sein, wieder exponentiell an.

Die drei miteinander verbundenen Ausstellungen „Gedankenobjekte“, „Erinnerungsobjekte“ und „Objekte der Begierde“, die im Laufe des Jahres im Goethe-Institut ausgerichtet werden, laden Künstler dazu ein, ihre Neugierde von heute ausdrücken.

Gedankenobjekte

Äther
Büşra Tunç

13. Februar – 3. September 2020

Ausgehend von der Ästhetik von Präsentationsräumen wie Wunderkammern und -laboren besteht diese ortsspezifische Anordnung aus Glasflaschen und fluoreszierenden Stoffen unterschiedlicher Größe.

Die Vorstellung, Licht und Leere sowie fluoreszierende Stoffe als gewöhnliches industrielles Objekt darzustellen, widerspricht der Tradition der Wunderkammern, einzigartige und kostbare Objekte zu sammeln und zu präsentieren. Das Licht, das unter normalen Bedingungen auf Objekte gerichtet wird, verwandelt sich in eine Form, die sich manifestiert, statt einfach in ein Objekt, das von einer Quelle gestreut wird.

Akbank Sanat, İstanbul
9 September - 18 November 2017

Burak Arıkan, Servet Cihangiroğlu, Didem Erk, Richard Jochum, Mirko Lazović, Cengiz Tekin, Anna Vasof

curated by Ekmel Ertan, Işın Önol

Black Noise

In fields such as audio engineering, electronics and physics certain signals of noise are referred to with names of colours. White, pink, blue or black noises have different characteristics; the colour of noise refers to the spectrum of energy that it carries. Black noise is a type of noise where the dominant energy level is zero throughout all frequencies, with occasional sudden rises; it is also defined as silence.

In choosing the title of the exhibition as Black Noise, we aimed to make use of its meaning in physics as well as the contradiction created by the name, but were also interested in the associations of each of these two words: black and noise. These two are words that both have negative associations or connotations. While black implies darkness, the concealed, and the one playing the bad, noise suggests a disturbing situation, a set of circumstances that obstructs communication. The combination of these two words, with negative associations that are more pronounced, provides an account of silence, which might be considered to be negative, but is also identified with peacefulness and tranquillity, or understanding and wisdom. The silence that is the golden while speech is silver – quietude.

Contrary to general consideration, sound and silence are not each other’s opposite, but they are mutually inclusive. Their complex relationship becomes visible in this impossible set: sound is a superset of silence, and silence of sound; and both are contained by that which they contain. Silence has a sound, and with it, a measurable, transformable power. The opposite of this proposition is also possible: when sound loses its content, context, and meaning, it is transformed into noise, and noise into silence. Becoming silent and silencing do not point to a loss of power, and neither does the presence of noise refer to the existence, or the acquisition of power.

Sessizlik in Turkish, created by a negative suffix denoting a lack of sound, is synonymous with the word “silence”, which is also used as a verb in western languages with the meaning of “causing to become silent; prohibiting or preventing from speaking”. Although often used in expressions that imply a tense and passive period of anticipation before and/or after an event, such as the silence of death, silence of the lambs, silence before the rain; silence, in fact, is loaded with sound and action. On the other hand, while sound is a representation of expression, action, co-existence, and nature, sometimes it is not more powerful than its absence.

Parallel to the developments in the world, Turkey too is becoming more silent entrapped in the claws of an increasingly escalating noise. We imagine the silence that is caused by the noise of neoliberal capitalism, which is feeding off of the “post-truth” discourse and violence, to be the quietude that is “golden”. The noise nurtures the voice, which we shall hear when the time comes, that will convey a genuine and sincere communication when it is heard.

In contemporary music, black noise finds a counterpart within the alternative and political music discourse, such as rap and hip-hop that provides a voice to the black communities. On the other hand, the famous composition of John Cage, 4’33” could also be considered as a composition of black noise. It requires patience, empathy and attention on the part of the listener. Otherwise, what is heard and seen would disappear amongst the movement and noise already present in the space, and the audience/listener would not be able to delve deeper.

The works in the Black Noise exhibition are turning into a ritual based on repetition, into a meditative practice on digesting, comprehending, embracing and expressing a certain experience both for the artist and the viewer. The contemporary art project, Black Noise, explores the complex relationship between sound and silence; it focuses on the transformation, the function, the functionlessness, the poetry, the occasional meaninglessness, and sometimes on the power of sound, as a means of artistic expression, in various different spheres. By activating the wide range of associations created by sound and silence, the exhibition encourages the works that carry social references to communicate with one another and with the viewer.